dead man walking

หยิบสมุด sketch ที่ด้านหน้าเซ็นเอาไว้ว่า เริ่มใช้เมื่อปี 2005 แถมมี brochure หนัง always ยังอยู่เหมือนเดิม ช่วงหน้าแรกๆที่เปิดๆดู​คือ ตอนคิดงาน stone ตอนกลางๆมี ladder lounge ในงานสถาปนิก ช่วงท้ายๆเป็นเล่ม skin แต่หน้าหลังนี่น่าสนใจกว่ามาก พยายามจะนึกให้ออกให้ได้ ว่าทำไมถึงมีแต่ข้อเขียนที่เกี่ยวพันกับความตาย

ย่อหน้าต่อๆไปอ่านแล้วคงรู้สึกหดหู่สำหรับคนที่ไม่ชินกับความตาย ถ้ารู้สึกไม่ค่อยดี ก็อย่าอ่านเลยก็แล้วกัน ผมแค่อยากระลึกถึงข้อเขียนด้านหลังสมุดเล่มนี้ไว้ ระลึกว่า เวลานั้น เขียนขึ้นด้วยความรู้สึกแบบไหน

050106
ความตายอยู่กับเราเสมอ เวลาที่คนใกล้ตาย ความจำอะไรจะโดดออกมาในช่วงเวลาสุดท้าย พ่อกับแม่ ครอบครัวหรือคนรัก

150206
ผมชอบเสียงพระสวดที่นี่ การสวดพระอภิธรรมศพ คือการสวดเพื่อคนที่อยู่ คนที่มาฟัง ไม่ค่อยได้อะไร ภาษาบาลีนอกจากเพราะแล้ว ผมแปลไม่ออกจริงๆ
- เพราะว่าบุญย่อมเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลายในโลกเบื้องหน้า
- วันและคืน ล่วงไป ล่วงไป คนทั้งหลายหาความตายด้วยกันทุกคน ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ทั้งคน .... และคนชรา ทั้งคนมั่งมีและคนเข็ญใจ ล้วนมีความตายอยู่ต่อหน้าด้วยกันทุกคน
- คนเป็นจำนวนมาก บางคนเห็นหน้ากันอยู่เมื่อตอนเช้า ครั้นตกเย็นตายเสียแล้วไม่เห็นกัน บางคนเห็นหน้าเมื่อตอนเย็น ครั้นรุ่งเช้าตายเสียแล้ว ไม่เห็นกัน
- สัตว์ทั้งหลายล้วนตายมาด้วยกัน เพราะว่าชีวิตมีความตายเป็นที่สุด สัตว์ทั้งหลายจะเป็นผู้รับผลแห่งบุญและบาปไปตามกรรมที่ตนทำไว้ ผู้เจริญทั้งหลาย ร่างกายของเรานี้ มืได้มีแก่นสารมั่นคง คือไม่ปรากฎนานเท่านาน อุปมาดังสายฟ้าที่แลบออกมาแล้วหายไปกับท้องฟ้า

ตัวหนาคือที่ผมเขียนขึ้นมาใหม่ ไม่ได้อยู่ในบันทึก - คิดว่าน่าจะเป็นบทสวดที่ผมเขียนตามที่พระสวด พอลองนึกดูแล้ว มีไม่กี่วัดที่สวดเป็นภาษาบาลีและภาษาไทยเป็นคำแปล - วัดเทพศิรินทร์ -

150306
ศาลา 7 วัดธาตุทอง
- ผมกลับมาที่นี่อีกครั้ง สถานีเอกมัย ลงมาแล้วเดินไปทางซ้าย มองลงไปเป็นเวิ้งที่เงียบเหงา แดดตอนเย็นแบบนี้ ชัดเจนเหลือเกินว่าชีวิตมันก็เท่านี้ ผ่านมา 1 เดือน ศพเพิ่มขึ้นมาอีก 2 ศพ นำ้ตาไม่ช่วยอะไร นอกจาก ...
- ผมไม่เคยเห็นพ่อร้องไห้ในงานศพแม้แต่ครั้งเดียว วันนี้ ตอนนี้ ที่นี่ แผ่นหลังของพ่อ ผมมองเห็น เสื้อกล้ามที่อยู่ใต้เสื้อเชิ้ตขาวตัวนั้น แผ่นหลังเดิม นำ้ตาของพ่อ ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นเป็นของจริง นอกจากเรื่องของผมแล้ว นี่เป็นอีกเรื่องที่พ่อเผยความบอบบางออกมา
- ความจริงที่ผมเลือกที่จะลืมไปนานแล้วก็คือ ปู่ภาพเป็นคนเลี้ยงพ่อผมตั้งแต่เล็ก ปู่ภาพเป็นน้องชายของย่า ที่เป็นแม่ของพ่อที่เสียไปตั้งแต่พ่อไม่ถึง 2 ขวบ
- สิ่งที่ผมเกลียดคือกลิ่นดอกไม้อบอวลในศาลา เหมือนผู้หญิงฉีดนำ้หอมไร้รสนิยมและความพอดี แต่ตอนนี้สิ่งที่เกลียดยิ่งกว่าคือ ภาพติดตา
- ฉากกั้นสีนำ้เงินออกไปแล้ว โลงถูกยกวางบนที่ของมัน คนตายจะมีนำ้หนักเพิ่มแค่ไหนไม่รู้ ทำไมถึงยอมรับกับความตายไม่ได้ มนุษย์ไม่ชาชินกับความพลัดพราก ทุกอย่างไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่ของเราแม้แต่เราเอง
- ถ้าอยากเห็นสิ่งที่ไม่ตาย ก็จงเห็นความเกิดและความตายเป็นเพียงการเปลี่ยนแปลงของสังขาร ... พุทธทาสภิกขุ ...
- แค่การเปลี่ยนสถานะจากของแข็งเป็นก๊าซ

- เลือกเกิดมาแล้ว ก็มีแต่จะต้องตาย เมื่อมีชีวิตอยู่ ก็ต้องเผชิญกับทุกข์ภัยต่างๆ ชีวิตความเป็นอยู่ กับทั้งสมบัติมากมายประดามี เป็นสิ่งไม่เที่ยงแท้ ไม่แน่นอน
- ความตายที่ใกล้เข้ามาเสมอ ทุกๆระยะลมหายใจเข้าออก จึงควรที่จะรวบรวมกุศลธรรมที่ได้ไว้ในใจ กุศล อกุศล ที่บุคคลทำไว้เท่านั้น ย่อมติดตามไปด้วย เหมือนเงาติดตามตัวไปฉันนั้น

แค่พิมพ์ตามที่เขียนไว้ ยังรู้สึกหดหู่ขนาดนี้ ตอนนั้นผมจะรู้สึกขนาดไหน สมองเลือกที่จะ delete memory ความรู้สึกช่วงนั้นทิ้งไปแน่ๆ แต่ที่เขียนไว้ด้านหลังสมุดเล่มนั้นยังอยู่ ...