Naoki Urasawa เคยให้สัมภาษณ์ถึงไอเดียที่เขียน 20th Century Boys ขึ้นมาว่า มันมาจากตอนที่เขาไปงานเลี้ยงกับเพื่อนสมัยชั้นประถมของตัวเอง ตลอดทั้งงานเขาเกิดความรู้สึกประมาณว่า หมอนั่นใครวะ นั่นใช่เพื่อนที่เคยเรียนสมัยประถมด้วยกันจริงเหรอเนี่ย หลายคนไม่เหลือเค้าสมัยเด็กเมื่อเวลาที่ชีวิตเดินทางมาถึงวัยกลางคน ความรู้สึกนี้เลยกลายเป็นที่มาของเรื่องราวใน 20th Century Boys สมาชิกขบวนการเคนจิ บันทึกคำทำนาย วิกฤติชีวิตวัยกลางคน แล้วก็... หมอนั่น ... คนที่เราไม่แน่ใจว่าจะเรียกว่า "เพื่อน"
พวกผมหยิบหนังสือรุ่นของตัวเองมาดูกันไม่รู้ต่อกี่รอบ ส่วนมากก็เปิดดูหน้า profile เดี่ยวๆของแต่ละคน รูปห้องก็ดูๆอยู่บ้างว่าตัวเองอยู่ตรงไหนของรูป ตั้งแต่เรียนจบมาจนถึงเมือวันก่อน รวมๆแล้วประมาณ 13 ปีได้ อยู่ๆผมก็ชี้ไปที่แถวหน้าของภาพถ่ายห้องตัวเอง ห้อง 64 เฮ้ย... ไอ้นี่ใครวะ ? ถามเพื่อนที่ดูอยู่ด้วยก็เจอคำตอบที่กลายเป็นคำถามเดียวกันว่า นี่ใครวะ ไอ้คนที่นั่งอยู่หน้าสุด ดูจากท่านั่งแล้ว เป็นคนสูง นั่งชันเข่าแขนซ้ายพาดอยู่กับเข่าซ้าย ผิวดำแดง ทรงผมแบบที่ชอบไว้ให้พองสุดเท่าที่จะทำได้ นั่งอยู่ตรงกลางระหว่าง อัครพล เค้าอุท้ย ( เลขประจำตัว 21842) กับ สว่างพงศ์ ลุมพิกานนท์ (เลขประจำตัว 21905) ด้านหลังมี พงศธร หอมศิริกมล (เลขประจำตัว 21727) ปิยบุตร หล่อไกรเลิศ (21809) และสุพจน์ เจนกิจงาม (21658)
ทำไมในสมองของผมและเพื่อนที่นั่งดูอยู่ด้วยกันถึงไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเพื่อนคนนี้แม้แต่เศษเสี้ยว พยายามนั่งนึก-คิดแบบวิทยาศาสตร์ที่สุด ถ้าไม่เคยเรียนห้องเดียวกันแล้วทำไมถึงมานั่งถ่ายได้เนียนขนาดนี้ ลองนับคนในห้องจากหน้าโปรไฟล์ภาพเดี่ยวนับได้ 52 คน ภาพหมู่ที่ถ่ายครงสนามบอลมัธยมนับรวมได้ 51 คน ไม่รวมอาจารย์โกสุม สรุปแล้ว... นี่มันใครวะ ? เพื่อน ? เด็กเข้าใหม่ ? เด็กเข้าใหม่ตอน ม.4 ม. 5 น่ะ เรื่องปกติ แต่ถ้าเด็กเข้าใหม่ตอน ม.6 นึกยังไงก็นึกไม่ออก
มีใครรู้จักเด็กนักเรียนที่ใส่ชุดนักเรียนกรุงเทพคริสเตียน แล้วมาถ่ายภาพหมู่รวมคนในห้อง 64 สำหรับหนังสือรุ่นของศิษย์เก่ากรุงเทพคริสเตียนรุ่น 143 คนนี้บ้าง พวกผมไม่มีใครรู้จักเขาจริงๆ
No comments:
Post a Comment